Sposoby opisu charakterystyk i metody analizy zachowania się w czasie (dynamiki) elementów układów o rozmaitej naturze - elektrycznych, mechanicznych, cieplnych, chemicznych, biologicznych itp., są ogólne i niezależne od jego natury. Fizyczna natura elementu odgrywa istotną rolę jedynie przy ustalaniu parametrów jego opisu matematycznego.
Wielkości oddziałujące na badany element nazywa się jego sygnałami wej-ściowymi, miejsca ich oddziaływania, zaś - wejściami elementu. Wielkości charakte-ryzujące zachowanie się elementu są to jego współrzędne. Najmniejsza liczba współ-rzędnych, 'wystarczająca do przewidywania zachowania się układu w przyszłości, jest nazywana stanem układu. Współrzędne, które oddziaływują na inne elementy, są to sygnały wyjściowe elementu, a miejsca ich oddziaływania są to wyjścia elementu.
Zależnie od ciągłego lub impulsowego charakteru przebiegu wielkości fizycz-nych będących nośnikiem sygnałów rozróżnia się elementy ciągłe (opisywane równaniami różniczkowymi) oraz impulsowe (opisywane równaniami różnicowymi). Zależnie od liniowości lub nieliniowości równań opisujących element, rozróżnia się elementy liniowe oraz nieliniowe. Połączenia elementów prostych dają mniej lub bardziej złożone układy dynamiczne.
Znajomość dokładnych równań opisujących dany element jest w większości przypadków praktycznych nieosiągalna. Zadowalamy się zazwyczaj mniej lub bardziej przybliżonym opisem zwanym modelem matematycznym elementu. Uzyskany na drodze teoretycznej, na podstawie znajomości praw fizycznych i energetycznych rządzących elementem, model matematyczny powinien podlegać doświadczalnej weryfikacji, zwanej też identyfikacją.