Prąd pobierany przez trójfazowy silnik indukcyjny jest to prąd wypadkowy z dwóch prądów — prądu magnesującego i prądu obciążenia.
Ponieważ prąd magnesujący opóźniający się względem napięcia okresu pozostaje niezmienny przy każdej wielkości obciążenia, przeto kąt przesunięcia fazowego prądu wypadkowego względem napięcia a więc i współczynnik mocy Cos zależy od wielkości prądu obciążenia.
W biegu jałowym, kiedy silnik ma do pokonania tylko własne opory ruchu oraz do pokrycia straty mocy na prądy wirowe i na histerezę, prąd czynny jest bardzo mały, a stąd kąt duży, bliski do 90° {75° — 80°) i współczynnik mocy Cos mały (0,2 — 0,25). Całkowity prąd pobierany przy biegu jałowym jest dość duży, gdyż wynosi około 30% prądu znamionowego.
Przy wzrastaniu obciążenia prąd czynny wzrasta, kąt odchylenia wektora prądu wypadkowego od wektora napięcia zmniejsza się współczynnik zaś mocy wzrasta, osiągając zwykle przy znamionowym obciążeniu najwyższą swą wartość 0,8 do 0,9 (dla dużych silników nawet więcej).
Przy dalszym wzroście obciążenia (przy przeciążeniu) współczynnik mocy znowu nieco spada, czego przyczyną jest wzmożona reakcja wirnika: zwiększająca się składowa poprzeczna pola magnetycznego wirnika, powodując jak wiemy zagęszczenie linii magnetycznych z jednej strony biegunów, wpływa na zwiększenie się strumienia rozproszenia magnetycznego, a stąd zwiększenie się siły elektromotorycznej samoindukcji i spadek współczynnika mocy.
Wykres poniższy przedstawia zmian współczynnika mocy przy różnych obciążeniach silnika. Z wykresu widzimy, że przy małym obciążeniu współczynnik mocy jest niski, lecz
szybko rośnie przy wzroście obciążenia, tak iż przy 50 — 60% znamionowego obciążenia przybiera wartość bliską do znamionowego współczynnika mocy (przy znamionowym obciążeniu).